Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Duo Reges: constructio interrete. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.
Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
Id enim natura desiderat.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Bork Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Bonum integritas corporis: misera debilitas.

Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.
Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?
Restinguet citius, si ardentem acceperit.
Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt.

Nam omnia, quae sumenda quaeque legenda aut optanda sunt,
inesse debent in summa bonorum, ut is, qui eam adeptus sit,
nihil praeterea desideret.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere
Peripateticus non potest.

Bork: Videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis concinere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare?
Recte, inquit, intellegis.: Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
Bork: Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
Idem adhuc;: Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?