Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Sed tamen intellego quid velit. Duo Reges: constructio interrete.

Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat.
Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Odium autem et invidiam facile vitabis. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio
philosophorum dare.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque
extrerno bonorum.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.
Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?
Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quid, quod res alia tota est? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quo igitur, inquit, modo? Qui est in parvis malis.

Qui convenit?: Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me.
Haeret in salebra.: Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.
Recte dicis;: Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.
Quo tandem modo?: In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Sedulo, inquam, faciam.: Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
Negare non possum.: Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.