Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Stoicos roga. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Duo Reges: constructio interrete.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Eademne, quae restincta siti?

Nec enim ille respirat, ante quam emersit, et catuli aeque caeci, prius quam dispexerunt, ac si ita futuri semper essent.

Quoniam, inquiunt, omne peccatum inbecillitatis et
inconstantiae est, haec autem vitia in omnibus stultis aeque
magna sunt, necesse est paria esse peccata.

Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta
omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum
possit iure laudari.

Bork: Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;
Bork: Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;
Proclivi currit oratio.: Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.
Res enim concurrent contrariae.: Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;
Ille incendat?: Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.
Bork: Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.
Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.
Sint modo partes vitae beatae.

Quis hoc dicit?
Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.
Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.

Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;